Warm
weer in Haarlem
Afgelopen
zondag streek Live in Your Living Room weer eens
neer in Haarlem, in een editie die was aangekondigd
als een “glorieus avondje Noord-Holland”. Het
werd een avond van halfslachtigheid. Dit lag
zeker niet aan het oergezellige huis – met
dakterras, niet aan de hartelijkheid van de hosts
van Michael Struis en familie, niet aan de
goedverzorgde avond met als één van de
hoogtepunten de lekkere eigengemaakte guacemole-saus,
niet aan het publiek en niet aan het prachtige
zomerweer.
Om
toch met de laatsten te beginnen: blijkbaar verkoos
een deel van de gereserveerden toch van de zwoele
avondzon te genieten in plaats van hun voorgenomen
avond huisconcert bij te wonen.
Op
het programma stonden drie Noord-Hollandse acts:
Roland ‘Lut’ Luttik, Jan-Paul van der Meij en
Mrs. Dalloway: alledrie afkomstig “uit de
provincie”. Om
opnieuw met de laatste te beginnen: Mrs. Dalloway -
onderdeel van Collectief Skipper Boetlek - trad aan
zonder zanger (“vocalist”) – toetsenist Kees
Peerdeman. Deze had die ochtend door een
keelontsteking geveld afgezegd.
Bleven over: cellist Stijn Braas en zangeres/gitariste
Mirte Hartland. Ondanks het
behoorlijke spel van Stijn waren de nummer wat vlak,
zowel qua tekst als muziek. Misschien was het de warmte.
De
twee andere artiesten van de avond, Lut en Jan-Paul,
hadden gekozen een groot deel van hun werk
gezamenlijk uit te voeren. De artiesten hebben apart
echter meer zeggingskracht. Het is soms bewonderenswaardig om te zien hoe Lut uit een beduimeld,
gepokt en gemazeld leven wanhopig probeert de
positieve strohalm in zichzelf te vinden. En daarin,
af en toe boven de gierberg uitstekend, ook
zichtbaar slaagt. Die drive om dat te bereiken boeit
en doet de niet altijd vlekkeloze presentatie
vergeten. Jan-Paul
is een andere kop thee. Hoe ontwapenend sympathiek
kan iemand zijn? Op momenten is het moeilijk om vast te
stellen of daar nou een kerel van pak hem beet begin
veertig zit, of een jochie van 12. Als er zoiets als
“absolute leeftijd” bestaat zou je bij Jan-Paul
uiteindelijk uitkomen op 14, de leeftijd van het
meisje uit de ontroerende toegift, Nina.
De
heren waren het sterkst in hun solo-nummers, zoals het
hoopvolle, maar introverte en nogal zwaar
op de hand zijnde “Ik ben God” van Lut, en het
speels beschouwende en extrovert naïeve
“Doekie” van Jan-Paul.
Al
met al een avond van gemengde indrukken. Maar
het was dan ook warm. De stemming zat er naderhand
in ieder geval nog goed in en de meesten dronken nog
een glas. Het zou niet verkeerd zijn om ooit nog eens op dit
adres op bezoek te zijn...
